Vanochtend loop ik even het bos in voor mijn werkdag begint.
Al lopend vertraag ik, voel ik mijn voeten wandelen, schoenen uit en grond onder de voeten. Mijn oren open en ogen worden zacht. Vogels zingen en de aarde geurt intens van de ochtendauw. Langzaam kom ik terug in mezelf en voel ik mijn ruimte groter worden.
Aan het einde van het pad ontwaar ik een figuur. Dichterbij zie ik een prachtig schouwspel. Op de overgang van bos naar weiland voert een vrouw een stille, sierlijke Tai Chi dans op. Ze hoort me niet aankomen. Ik schuifel zachtjes dichterbij en besluit voorzichtig goedemorgen te zeggen, wetend dat ze zal schrikken; ze verwacht mij daar niet. Ze schrikt hevig en trekt zich zienderogen terug in zichzelf. De grote sierlijke gebaren die ik net zag worden klein en verontschuldigend. “Als ik geweten had dat je daar zou lopen was ik gestopt”, vertelt ze.
Hoe vaak ben ik wel niet gestopt in het bos? Met het aanraken van bomen, met yoga in het bos, met stilstaan, met mezelf zijn, uit angst dat anderen mij vreemd vinden. En nu vanaf de andere kant, als kijker, zie ik hoe krachtig het beeld is van iemand die zichzelf is en als gevolg daarvan authentiek beweegt. Het is ontroerend om te zien en dat vertel ik haar.
We raken in gesprek en inmiddels weet ik dat deze ontmoetingen niet voor niets zijn. Op de momenten dat ik bewust uit de ‘rush’ van alledag stap en naar binnen luister is het soms of ik een andere wereld betreed. Een wereld vol betekenisvolle ontmoetingen. De vrouw vertelt dat ze zeer gevoelig is en haar hele leven lang al op zoek naar een manier om hiermee te leven in onze drukke wereld. Intuitief voelde ze dat medicatie haar niet verder zou brengen en via een arts in Eindhoven kwam ze in contact met de helende werking van het bos. Voor het eerst in al die jaren herstelt ze.
Wauw! Ik vertel haar dat mijn diepste wens is om een eigen praktijk te beginnen en mensen in verbinding te brengen met de ziel en de natuurlijke helende en creatieve krachten in zichzelf. En dat dat een manier is om als heel gevoelig mens deze wereld wel in te gaan. Door juist hier helemaal aan te komen, in plaats van je terug trekken in jezelf. Jouw eigen ruimte en resonantieveld te creeren, zoals bomen ook doen. Het verschil is zichtbaar groot, zag ik net. We vallen even stil, dankbaar voor dit bijzondere gesprek. “Dat komt wel goed met die praktijk”, zegt ze. En het gekke is, ik weet dat het waar is.
Thuis besef ik me hoe groot het verschil is tussen wel of niet die intuitieve momenten op volgen. Ik had ook zomaar naar huis kunnen rijden toen er geen moeder beschikbaar was voor een praatje. En – opnieuw – besluit ik om ruimte te maken voor stilte, voor in het bos zijn, voor luisteren, voor rust. Ruimte voor toeval, voor dat wat mij wil toevallen. Zoals Rumi al schreef; “Dat wat jij zoekt, zoekt jou ook”. En dan zorg ik dat ik thuis ben.